Η ιδέα γεννήθηκε μέσα στην τάξη. Η «Ελένη» του Ευριπίδη ήταν το έναυσμα. Γιατί να παρακολουθήσουμε απλά την παράσταση κάποιων άλλων και να μην αναλάβουμε οι ίδιοι το τόλμημα; Αρχές Οκτωβρίου άρχισαν οι πρώτες πρόβες. Τα προβλήματα πολλά: σκηνικά, σκηνοθεσία, ενδύματα, μουσική. Πολλές όμως και οι ιδέες. Επιλέχθηκε η πλέον ρηξικέλευθη. Να μεταφέρουμε την «Ελένη» του Ευριπίδη από το 412 π.Χ., οπότε και πρωτοδιδάχτηκε στη σημερινή Ελλάδα. Στο διάβα των αιώνων πολλοί διάσημοι συγγραφείς διάβασαν και ερμήνευσαν διαφορετικά την «Ελένη». Το παιγνίδι ανάμεσα στη γνώση και την άγνοια, την πραγματικότητα που εμείς αντιλαμβανόμαστε και εκείνη που βλέπουν οι άλλοι, η Ελένη του πολέμου της Τροίας, και η άλλη Ελένη, η νηφάλια μορφή της πίστης και της καρτερίας.
Η ίδια η υπόθεση του έργου ήταν στην εποχή της καινοτόμος. Όλοι γνωρίζουμε πως ο Τρωικός Πόλεμος έγινε για την Ωραία Ελένη. Αυτό τουλάχιστον μας δίδαξε ο Όμηρος. Ο Ευριπίδης όμως ανέτρεψε όλα όσα μάθαμε στην ιστορία.
Η Ελένη δεν πάτησε ποτέ το πόδι της στην Τροία, δεν απάτησε ποτέ το Μενέλαο κι ούτε ευθύνεται για τους χιλιάδες νεκρούς που άφησε πίσω ο πόλεμος. Ήταν όλα μια πλεκτάνη της Ήρας. Η τελευταία θέλοντας να εκδικηθεί τον Πάρη που έδωσε το μήλον της έριδος στην Αφροδίτη κι όχι στην ίδια, έπλασε μια νεφέλη, ένα αόρατο πλάσμα με τη μορφή της Ελένης. Στην Τροία δεν πάτησε ποτέ η πραγματική Ελένη, πήγε μόνο το είδωλό της. Την πραγματική Ελένη την έστειλαν οι θεοί στην Αίγυπτο, στο ανάκτορο του βασιλιά Πρωτέα. Εκεί έμεινε η πανέμορφη βασίλισσα της Λακεδαίμονος, περιμένοντας καρτερικά το πλήρωμα του χρόνου, να πάψει ο πόλεμος και να επιστρέψει στην πατρίδα της μαζί με τον καλό της. Ο βασιλιάς Πρωτέας όμως πέθανε και εκείνη παρά τη θέλησή της πρέπει να παντρευτεί το γιο του, τον αδίστακτο Θεοκλύμενο. Στο ίδιο ακροθαλάσσι του Λιβυκού πελάγους θα ξεβράσει κάποτε το κύμα έναν ταλαίπωρο ναυαγό με τους λιγοστούς ναύτες του. Δεν είναι άλλος από το Μενέλαο, που κατάφερε να σωθεί και έρχεται στο παλάτι να ζητήσει βοήθεια για τον ίδιο και τους συντρόφους του. Δεν είναι όμως μόνος του. Φέρνει μαζί του και την Ωραία Ελένη της Τροίας. Το είδωλο πολύ σύντομα θα χαθεί στον ουρανό. Οι δύο σύντροφοι είναι μοιραίο να ξανασμίξουν. Τα βάσανά τους όμως δεν θα τελειώσουν και τόσο εύκολα. Πρέπει να μηχανευτούν ένα σχέδιο προκειμένου να ξεφύγουν από το στρατό του Θεοκλύμενου και την επικίνδυνη χώρα του Νείλου. Το τέλος είναι αίσιο, και οι ήρωάς μας ζουν αυτοί καλά και ο Θεοκλύμενος δίκαια!
Η παράστασή μας δημιουργήθηκε σαν μια σύγχρονη αντιπολεμική κραυγή στο σουρρεαλιστικό σκηνικό του 20ου αιώνα. Ο Ευριπίδης πιο επίκαιρος από ποτέ ήρθε να μας θυμίσει πως ο πόλεμος γίνεται πάντοτε για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη. Το μόνο που αφήνει πίσω του είναι πόνος, θλίψη και αμέτρητα άψυχα κορμιά που κάποτε γέμιζαν με φωνές ζωής τη γη.
Η παράστασή όμως εκτός από τις πολύτιμες ηθικές διδαχές του ίδιου του έργου, μας άφησε πολύτιμες εμπειρίες ζωής και μαζί τον έπαινο στους 15ους Καλλιτεχνικούς Περιφερειακούς Αγώνες. Το βραβείο όμως εμείς το είχαμε ήδη κερδίσει. Όλους αυτούς τους μήνες της σκληρής δουλειάς μπορεί να παλέψαμε με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, αλλά στο τέλος του ταξιδιού δικαιωθήκαμε. Η πάλη με τα ετερόκλητα στοιχεία που κρύβουμε όλοι μέσα μας, οι εσωτερικές συγκρούσεις- πολλές φορές με τον ίδιο μας το εαυτό- μας έκαναν απλά πιο δυνατούς. Μάθαμε πως πρέπει να λειτουργούμε σαν ομάδα. Μάθαμε πως είναι να πρέπει να συνυπάρξεις με είκοσι διαφορετικούς ανθρώπους σε ένα μικρό κοινωνικό σύνολο. Μάθαμε να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες. Μάθαμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα σφάλματα και τα ελαττώματά μας. Νιώσαμε τη συγκίνηση της δημιουργίας. Στο τέλος αυτού του ταξιδιού δάσκαλοι και μαθητές γίναμε όλοι ένα. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Εάν αυτό είναι το πρώτο βραβείο, τότε το κερδίσαμε!
Η παράστασή όμως εκτός από τις πολύτιμες ηθικές διδαχές του ίδιου του έργου, μας άφησε πολύτιμες εμπειρίες ζωής και μαζί τον έπαινο στους 15ους Καλλιτεχνικούς Περιφερειακούς Αγώνες. Το βραβείο όμως εμείς το είχαμε ήδη κερδίσει. Όλους αυτούς τους μήνες της σκληρής δουλειάς μπορεί να παλέψαμε με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, αλλά στο τέλος του ταξιδιού δικαιωθήκαμε. Η πάλη με τα ετερόκλητα στοιχεία που κρύβουμε όλοι μέσα μας, οι εσωτερικές συγκρούσεις- πολλές φορές με τον ίδιο μας το εαυτό- μας έκαναν απλά πιο δυνατούς. Μάθαμε πως πρέπει να λειτουργούμε σαν ομάδα. Μάθαμε πως είναι να πρέπει να συνυπάρξεις με είκοσι διαφορετικούς ανθρώπους σε ένα μικρό κοινωνικό σύνολο. Μάθαμε να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες. Μάθαμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα σφάλματα και τα ελαττώματά μας. Νιώσαμε τη συγκίνηση της δημιουργίας. Στο τέλος αυτού του ταξιδιού δάσκαλοι και μαθητές γίναμε όλοι ένα. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Εάν αυτό είναι το πρώτο βραβείο, τότε το κερδίσαμε!
